Διαβάζοντας το βιβλίο του Αλκιβιάδη Κούση συγκινήθηκα… Ταυτίστηκα με τον Ορέστη, ζωντάνεψαν μνήμες. Μια δυνατή περιγραφή της ζωής μας γεμάτη χρώματα!!!
Ο Ορέστης είμαι εγώ, είμαστε όλοι όσοι έχουμε «θαλασσινό αίμα». Η ζωή μας μια σβούρα που γυρνά κι αλλάζει χρώματα. Έχει όλα τα χρώματα, όχι μόνο κόκκινο, ούτε και μαύρο… τα έχει όλα!
Ο Συγγραφέας του βιβλίου με γλαφυρότητα και σε γλώσσα απόλυτα κατανοητή, δίνει αρχικά εικόνες από την καθημερινότητα της αγροτικής ζωής. Εικόνες που είναι απόλυτα εναρμονισμένες με την παιδική ηλικία και με το παιγνίδι στην αυλή του πρωταγωνιστή του βιβλίου, του μικρού μας «θαλασσαιμικού Ήρωα» της ΖΩΗΣ, και αναδυόμενου καλλιτέχνη.
Στη συνέχεια, κι ενώ η αφήγηση είναι γεμάτη χρώματα, ευαισθησία και τρυφερότητα, εν τούτοις δεν «παραμυθιάζει» τα παιδιά. Αντίθετα τους παρουσιάζει την καθημερινότητα ενός μικρού θαλασσαιμικού, τις επισκέψεις στο νοσοκομείο, τις μεταγγίσεις, ενώ ταυτόχρονα τα ενημερώνει και τα προβληματίζει για ένα μεγάλο κοινωνικό θέμα που είναι η Εθελοντική Αιμοδοσία και η μηνιαία εξάρτηση του Ορέστη από την μετάγγιση Αίματος.
Για αυτό και κορύφωση του βιβλίου είναι η αφοπλιστική απλότητα με την οποία αναδεικνύει την πολύτιμη αξία του Αίματος και την ταύτισή του, με το πολυτιμότερο αγαθό όλων των ανθρώπων που είναι η ΖΩΗ.
Ο Συγγραφέας όμως δεν μένει μόνο σ’αυτά. Προχωρά και χωρίς «διδακτισμό» αλλά με αφοπλιστική συγγραφική δεξιοτεχνία, σεβόμενος πάντα την παιδική αντιληπτική ικανότητα, επικαλείται και πάλι την δύναμη των χρωμάτων και μιλά στα παιδιά για το αναφαίρετο δικαίωμα της προσωπικής τους επιλογής, της καλλιέργειας του έμφυτου ταλέντου τους αλλά και για την αποδοχή και την συμφιλίωσή τους, με την δική τους διαφορετικότητα και την απαιτητική τους καθημερινότητα από εκείνη των φίλων τους.
Κι επειδή το βιβλίο αυτό, δεν είναι μόνο γεμάτο χ(ρ)ώματα αλλά και σύγχρονα μηνύματα ΖΩΗΣ, εύχομαι ολόψυχα, να επιτελέσει τον σκοπό του. Να ταξιδέψει και να φθάσει γρήγορα στα χέρια όλων των σημερινών παιδιών και αυριανών Εθελοντών Αιμοδοτών. Να διώξει τον φόβο, την προκατάληψη και την άγνοια, συμβάλλοντας ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ στην εξοικείωση των παιδιών, με την ύψιστη αλτρουιστική πράξη της αιμοδοσίας.
Και από κει…
μέσα από τα μικρά παιδικά χέρια
να γίνει ένας σταθερός φορέας ΖΩΗΣ
και ένας φωτεινός ΚΟΚΚΙΝΟΣ αναμεταδότης
των μηνυμάτων της Εθελοντικής Αιμοδοσίας.
Της μοναδικής πηγής ΖΩΗΣ
που σώζει και χαρίζει ΖΩΗ σε όλους τους ανθρώπους της ΓΗΣ!
Κύριε Κούση σας ευχαριστούμε!!!
Θερμά συγχαρητήρια στο Σύλλογο Θαλασσαιμίας και Δρεπανοκυτταρικής νόσου του Νομού Καρδίτσας για τη σπουδαία πρωτοβουλία και για το τεράστιο έργο που επιτελούν όλα αυτά τα 40 χρόνια από την ίδρυσή τους.
Βασίλης Δήμος
Πρόεδρος Ελληνικού Συλλόγου Θαλασσαιμίας.
Όταν μου προτάθηκε να προλογίσω «ένα βιβλιαράκι» που θα κυκλοφορήσει με τη στήριξη του συλλόγου Θαλασσαιμίας και Δρεπανοκυτταρικής νόσου Νομού Καρδίτσας για να γιορτάσουν τα 40 χρόνια από την ίδρυσή του, δεν μπορούσα να φανταστώ τόσο ωραίο περιεχόμενο!
Και μη νομίσει κανείς ότι μαγεύτηκα επειδή μου αρέσουν τα παραμύθια κι οι αληθινές ιστορίες που μοιάζουν με παραμύθι ή επειδή υπήρξα γιατρός σε Μονάδα Μεσογειακής Αναιμίας 22 χρόνια.
Μαγεύτηκα επειδή μέσα από απλές λέξεις και φράσεις ξεπηδούσαν εικόνες πολύχρωμες, ανέβλυζαν συναισθήματα, ξετυλιγόταν το κουβάρι της ζωής ενός παιδιού που ήρθε στον κόσμο έχοντας «διαφορετικό» αίμα, γι’ αυτό και χρειάστηκε νωρίς να αρχίσει τακτικές επισκέψεις στην πόλη για να παίρνει αίμα άλλων…
Ενός παιδιού που ήρθε στον κόσμο με τα δικά του χαρίσματα και δεν εμποδίστηκε να τα αναπτύξει, χάρις στον οικογενειακό του περίγυρο: μία οικογένεια της υπαίθρου, που δεν έβλεπε τίποτα κακό σε αυτή τη διαφορά και δεν το κράτησαν μυστικό από κανένα.
Μια οικογένεια που σεβόταν τα δικά του θέλω και το άφηνε να παίρνει και να δίνει αγάπη στα ζωντανά της αυλής τους και να χτίζει τον δικό του μαγικό κόσμο στο χώμα ή από χώμα.
Μια μητέρα που κρατούσε στην καρδιά της ό,τι δεν καταλάβαινε καλά με το νου -όπως το «καλλιτέχνης» – κι εκεί ζυμωνόταν με την αγάπη και τη στοργή της και μετασχηματιζόταν την κατάλληλη στιγμή σε ιδέα και απόφαση, όπως όταν οδήγησε το παιδί της να πάρει μαθήματα ζωγραφικής.
Έναν πατέρα που θέλησε να καταλάβει γιατί το παιδί του ζωγράφισε την αγελάδα τους με χρώματα που δεν έχει καμιά αγελάδα στον κόσμο, αλλά ικανοποιήθηκε με την απάντηση ότι «είναι τόσο ξεχωριστή» και δεν του υπέδειξε να αλλάξει τα χρώματα…
Γιατί η αγάπη πάει χέρι-χέρι με την αλήθεια και τη σοφία, αφήνει στον άλλο ελευθερία, δεν βαραίνει με αισθήματα ντροπής, σέβεται τη ζωή και τη βοηθάει με διάκριση να ανθίσει…
Ίδια στάση κι οι νοσοκόμες που έλεγαν συνέχεια «μπράβο»…
Κι έτσι το παιδί μεγάλωσε, τα χώματα μετασχηματίστηκαν σε χρώματα κι εκείνα σε επαγγελματική καταξίωση…
Τι να πω; Ένιωθα συγκίνηση σε κάθε φράση… Στο τέλος ένιωθα θαυμασμό για τον λογοτέχνη που χάρισε στον σύλλογο Καρδίτσας τέτοιο αριστούργημα… Είχα την περιέργεια να μάθω αν έχει κι ο ίδιος Μεσογειακή Αναιμία… Ο θαυμασμός μου μεγάλωσε όταν έμαθα ότι δεν έχει κι ότι εμπνεύστηκε αυτή την τόσο αληθινή ιστορία μετά από όσα του εξιστόρησε φίλος του για τη δική του ζωή!…
Ενσυναίσθηση λοιπόν, έμπνευση, έντεχνη γραφή που δεν θα αφήσει κανένα ασυγκίνητο, που όχι μόνο ανταποκρίνεται στην προσδοκία του συλλόγου να ευαισθητοποιηθούν αιμοδότες, χαρίζοντας ολοπρόθυμα το κόκκινό τους δώρο το δώρο της ζωής σε όσους έχουν «θαλασσινό αίμα», αλλά και περνάει πλήθος άλλα μηνύματα σε γονείς, πάσχοντες, προσωπικό των Μονάδων.
Εύχομαι το βιβλίο να ταξιδέψει όχι μόνο σε κάθε Νοσοκομείο με Μονάδα Μεσογειακής Αναιμίας και Δρεπανοκυτταρικής Νόσου, αλλά και σε κάθε σπίτι, σε κάθε χώρα, όπου υπάρχουν άνθρωποι.
Με σεβασμό στις οικογένειες των πασχόντων και αγάπη στους ίδιους και με ευγνωμοσύνη στον σύλλογο Καρδίτσας και όλους τους Συλλόγους πασχόντων για το αξιοθαύμαστο έργο τους.
Ιατρός Ελένη Χασαποπούλου – Ματάμη
Θεσσαλονίκη, 8 Μαρτίου 2021
COPYRIGHT © SY.PA.THA.K. | ΣΥ.ΠΑ.ΘΑ.Κ. | 2021-2024
